5 ervaringen die ervoor zorgden dat ik van dromen naar veranderen ging

Oudejaarsavond 2017. Ik stond onder de douche. Zoals zovelen denk ik met mij, overdacht ik het jaar. De afgelopen jaren eigenlijk. En zomaar opeens, besloot ik dat het tijd was voor verandering.

In de weken daarna schreef ik alsof ik bezeten was. Tussen de bergen luiers en flessen door deed ik research, werkte ik aan een bedrijfsplan en schreef ik artikelen. Kort daarna zei ik mijn baan op. Zonder te weten of ik snel nieuw inkomen zou hebben.

En het maakte allemaal niets meer uit, want ik wilde dit hoe dan ook. Er was op de een of andere manier geen weg terug meer.

VERANDERING IS ALS EEN PUZZEL

Achteraf gezien gebeurt natuurlijk niets zomaar opeens.

Dat zette me aan het denken.

MomUp gaat over verandering. MomUp is verandering. Ik lees en schrijf de hele dag over verandering.

Verandering is wetenschap en tegelijkertijd is verandering soms niet helemaal in wetenschap te vangen.

Soms heeft verandering de juiste tijd en plaats nodig. Dan kun je alle tools en tips van de wereld tot je beschikking hebben, de puzzelstukjes moeten eerst op hun plaats vallen.

Ik had in ieder geval de juiste tijd, plaats en daarmee deze 5 ervaringen nodig om MomUp te starten, om echt van dromen naar doen te gaan.

• Dromen

Zoals alle kinderen dromen hebben, had ik die ook. Ik wilde advocaat, astronaut of schoonheidsspecialiste worden (brede interesse, I know). Kwam allemaal niets van terecht. Wat altijd als een rode draad door mijn keuzes heen heeft gelopen is dat ik de droom had om ooit ‘iets’ voor mezelf te beginnen.

Waarom weet ik niet precies. Misschien omdat ik opgroeide in een ondernemersfamilie. Omdat het me wel wat leek om van niets iets te bouwen. Misschien omdat ik te eigenwijs ben om voor een baas te werken. Geen idee waar die drive precies vandaan komt. Maar in elke fase van mijn leven tot nu toe, kwam die droom om ooit te gaan ondernemen terug.

• Studieperikelen

Het was vanzelfsprekend dat ik naar de Universiteit zou gaan na de middelbare school. Maar eigenlijk had ik daar geen zin in. Gek werd ik de eerste twee jaar van de duizenden artikelen over neuronen, statistiek en logica.

Tijdens mijn eerste voortgangsgesprek op de Universiteit kreeg ik de vraag wat ik na mijn studie ging doen. “MBO schoonheidsverzorging”, antwoordde ik. Tja, wat moet je daarop zeggen als er een psychologiestudent voor je zit. Oh ja, en ik ging ondernemen. Dat antwoordde ik ook. Toen al.

Ik maakte psychologie af en ik ging het nog leuk vinden ook. Ik verdiepte me tot op de bodem in hoe mensen hun gezondheid kunnen verbeteren, veranderen. Maar daarna ging ik toch naar het MBO. En ik leerde over het leven, veel meer dan dat ik ooit uit studieboeken had kunnen leren.

• De baan waar mijn hart lag

Ondertussen barstte de economische crisis hard los. Daar gingen mijn plannen om direct volle bak te gaan ondernemen (al begon ik ergens op een blauwe maandag met een bedrijfsplan voor een kledingwinkel, dat werd het ook niet).

Dus wat deed ik: ik ging op open sollicitatie pad. En ik vond de baan van mijn dromen. Het was precies wat ik op dat moment nodig had.

Flow ervaren, meerdere keren per week. Met een glimlach op je gezicht naar huis rijden. Collega’s die je het vertrouwen geven dat je meer kunt dan je zelf denkt. Blijven leren en uitgedaagd worden.

Ik ben eeuwig dankbaar voor mijn eerste echte baan. Het gaf me een stevige basis waarop ik voor altijd kan bouwen.

Dik 6 jaar werkte ik als (online) coach. Honderden mensen coachte ik. Van productiemedewerkers tot executives. Grote en kleine bedrijven. Voeding, beweging, mindset, slaap, verandering. Alles waar mijn hart lag.

En toen was het zomaar opeens voorbij. Het bedrijf stopte ermee. Daar ging een vast contract en de zekerheid die daarbij hoort.

Ik had een baby van 9 maanden, was net weer begonnen met werken na mijn verlof. Ik had helemaal geen zin en tijd om na te denken wat ik nu echt wou. Maar het moest toch.

Ik kwam tot de conclusie dat ik meer mijn eigen ding wilde doen. Ik wilde creatief zijn. Nog meer schrijven. Nog meer ontwikkelen. Met de allerlaatste wetenschappelijke inzichten bezig zijn op het gebied van gezondheid en psychologie.

Ergens speelde ik ook weer met het idee om te gaan ondernemen, maar ik deed het niet. Ik had een kleine baby en ik vond dat mijn idee niet goed genoeg was.

Allemaal smoesjes natuurlijk. Ik was bang. Bang voor het onbekende, bang voor het risico, bang voor wat als het niet lukt.

En dus solliciteerde ik. Opnieuw.

• De baan die ik écht niet leuk vond

Al snel dacht ik de perfecte baan gevonden te hebben.

Ik ging werken als eHealth ontwikkelaar. Opdrachten, dagboeken en modules maken voor patiënten. Een functie waarin ik kon combineren wat ik leuk vond: schrijven, ontwikkelen, onderzoek doen, heel veel nieuwe dingen leren.

In de praktijk viel me dat zwaar tegen. Ik kon mijn ei niet kwijt. Ik kreeg er geen energie van. Had het gevoel dat ik rijtjes afwerkte. En ik reed niet meer met een glimlach op mijn gezicht terug naar huis.

Ik had voor het eerst heel sterk het gevoel dat dit niet langer zo kon. Dat de tijd meer dan rijp was voor verandering. Dit jaar zou ik 30 worden. Als ik het nu niet deed, ging het nooit meer gebeuren. Ik wilde weer elke dag meer energie krijgen dan kwijtraken.

Het leven met twee kleine kindjes deed me op de een of andere manier ook beseffen dat het leven eindig is. En dat je maar beter kunt genieten op je pad. Je dromen kunt waarmaken. En de uitspraak van een van de eerste ondernemers tegen wie ik mijn plannen vertelde spookte door m’n hoofd: ‘Geluk is niet te koop’. 

Vrij snel daarna was het Oudejaarsavond 2017.

• Babyperikelen

Parallel aan dat alles liepen babyperikelen. Zwanger worden was niet vanzelfsprekend. Ik kreeg een aantal miskramen. Waarvan een met een hele vervelende, zeldzame nasleep. Ik voelde me de eenzaamste persoon op aarde. Ik had het gevoel dat niemand begreep hoe ik me voelde.

Totdat ik zwanger raakte van mijn oudste dochtertje. Ik leefde na de eerste maanden echt op een roze wolk.

Daar duikelde ik hard vanaf toen ze geboren werd. Ik was verliefd op haar. Zo verliefd dat ik het soms pijn vond doen. Ik vond het lastig.

Ik moest ontzettend wennen aan de slapeloze nachten (die tot op heden duren :)), nieuwe verantwoordelijkheden en ik voelde me.. tja gewoon raar. Het had een jaar nodig voordat ik me weer mezelf voelde.

Vrij snel daarna raakte ik opnieuw zwanger. Ik was 9 maanden lang bang dat ik nog zo’n jaar zou krijgen. Maar dat gebeurde niet. Voor mij was de overgang van 1 naar 2 VEEL gemakkelijker dan van 0 naar 1. Zo zie je maar, ervaringen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst :). 9 maanden voor niets druk gemaakt.

In dat eerste moeilijke jaar dacht ik: dit moet toch anders kunnen. Waarschijnlijk zijn er meer vrouwen die dezelfde struggle doormaken. We kunnen van elkaar leren. En zo begon het idee voor MomUp zich langzaam in mijn hoofd te vormen. Wat als alle kennis en ervaring die we allemaal als jonge mama’s hebben, zich ergens op een plek verzamelt.

Op die Oudejaarsavond vielen de puzzelstukjes in m’n hoofd eindelijk op hun plek.

MORAAL VAN DIT VERHAAL

Goed, fijn voor jou denk je misschien, maar wat heb IK aan jouw persoonlijke verhaal?

De wetenschap dat het, zeker bij grote veranderingen, een tijdje kan duren voordat je het aandurft.  Voordat je je angst in de ogen kijkt. Voordat je denkt ‘fuck jullie allemaal :)’. Voordat je denkt ‘Ik kan dit’. Voordat je je hoofd en je hart op een lijn krijgt.

En weet je, dat is helemaal niet erg.

Uiteindelijk begint verandering bij iets willen. Een droom hebben.

Of die droom werkelijkheid wordt, hangt van zoveel dingen af. Vaak heb je de technische tools, tips en trucs die je daarbij kunnen je helpen. Die vind je bij MomUp, op het blog en in via de coaching.

Maar soms heb je een *spark* nodig, die ik je misschien met dit verhaal heb kunnen geven.

Deel je hieronder jouw spark? Ik ben benieuwd!

MomUp!